Nieuws

De W.S.R. heeft sinds twee weken een vernieuwde keuken. Bij de organisatie zijn Stef van Oorschot (Tweede materiaalcommissaris h.t.)  en Merel van der Kruijssen (Tweede materiaalcommissaris e.t.), betrokken geweest. Afgelopen dinsdag is de keuken voor het eerst goed in gebruik genomen tijdens de Nascie. Merel was enthousiast dat ze de eerste dienst in de nieuwe keuken mocht draaien: ‘’Het is natuurlijk nog een beetje zoeken allemaal, maar het werkt echt een stuk beter en makkelijker.’’  De renovatie is duidelijk succesvol en was zeker nodig. Wij vragen naar het proces wat zich de laatste twee weken op de achtergrond van Argo heeft afgespeeld. Stef en Merel vertellen vol enthousiasme.

“De keukenrenovatie kwam als eerste aan bod via de kantine werkgroep” vertelt Merel “ daar was een kleine ondergroep die zei, we moeten de keuken ook aanpakken. Dat begon toen met het idee van een stoomoven en dat eindigde met het idee, we willen een hele nieuwe keuken.’’ Zo kwam er een keukenwerkgroep tot stand, bestaande uit drie dames uit de Nascie: Claire Ploumen, Jonna Houben en Isabelle van Kouwen.

De keuken werkte suboptimaal, met gaspitten die slecht functioneerde, glibberige vloeren, weinig snijruimte en met één onoverzichtelijke en gevaarlijke wasbak. Gevaarlijk, omdat de Nascie destijds met 3 man kokend water daar afgoot uit één van de grote pannen waar rijst of pasta in gekookt werden. Bovendien was Argo de oude keuken ontgroeid: de doorsnee Nascie kent veel grotere getale dan wat de oude keuken kon faciliteren.

Het botenhuis van de W.S.R. is relatief recentelijk opgeleverd, in 2012. “Ik ken nog de oude garde van Dodona die de muren van de vergaderruimte heeft gelakt.” Vertelt Stef. Ook hij verbaast zich over hoe snel de vereniging zich heeft genesteld in het gebouw.”Van origine was de keuken 2 vierkante meter.” Vroeger werd er nog met een kleine groep leden in de loods gegeten op dinsdag, waarbij het eten op Ceres werd gemaakt en met een bakfiets verhuisd werd, voegt Merel toe. Toen de keuken 1 jaar later werd opgeleverd was de vereniging de helft zo klein. Met de sterke groei in leden, kwam de behoefte om voor meer mensen te kunnen koken. Daarnaast  legt Stef uit dat het aantal leden dat ook lid is bij andere studentenverenigingen is afgenomen, wat Argo meer een verenigings karakter geeft dan voorheen. “Argo faciliteert nu veel meer activiteiten dan vroeger.” Aldus Stef.

De renovatie was mogelijk door de duurzame aard ervan. Een keukenbedrijf heeft een nieuw plan gemaakt voor de keuken. Daarbij hebben ze goed gekeken naar de behoeften van de vereniging en hoe die, rekening houdend met het budget, gerealiseerd kon worden. ‘’Ze snapten hoe Argo werkt.’’ zegt Merel. Door die aanpak kon het ook een volledige renovatie zijn. Zo zijn oude werkbanken opnieuw gebruikt en tweedehands apparaten aangeschaft in plaats van nieuwe. ‘’Het is vooral een extreem efficiënte keuken geworden, omdat je niet echt fysiek kan uitbreiden.’’ zegt Stef.

In de nieuwe keuken wordt gebruik gemaakt van twee braadsledes die het gerecht beter en gelijkmatiger verwarmd. Daarnaast is er een stoomoven waarin ook rijst en pasta bereid kan worden. “Alleen voor speciale wensen zoals allergieën wordt nog een pannetje op het gasfornuis gebruikt” Vertelt Merel. Ook is er een nieuwe anti-slip vloer aangelegd  bij zowel de keuken als bar. 

Waar Stef vooral bezig was met de uitvoering, heeft Merel zich in haar bestuursjaar gestort op het plan van de renovatie. ‘’Het rolde een beetje op mijn bordje.’’ zegt Merel, ‘’Het was eerst een taak van de barcommissaris, om de keuken enigszins te verbeteren, maar het werd meer een gebouw kwestie waarbij de loodgieter, elektricien en het PGO, plan groot onderhoud, bij werden betrokken.’’ Op die manier werd het een heel project.

‘’Ik heb er voor gezorgd dat er een nieuwe keuken in kon komen, maar niet wat er in kwam, dat heb ik aan de Nascie overgelaten.’’ zegt Stef. Toch wilde Stef ook ergens zijn eigen stempel achterlaten in de nieuwe keuken. Tussen de nieuwe zwarte tegels bij de bar en keuken is daarom een creatief detail te zien; groene voegen. 

Voor Stef was het een erg drukke periode, omdat hij organisatorisch verantwoordelijk was. Zo moest hij met alle partijen contact houden die de keuken kwamen aanleggen. Dat leverde wel wat stress op, maar des te trotser zijn hij en Merel op het eindresultaat. Argo is klaar om de magen van vele roeiers de komende jaren weer te vullen.

Zaterdag 18 mei was een mooie dag op de W.S.R. De zon scheen terwijl de Oud Ledendag plaatsvond. Deze gelegenheid heeft Argo aangegrepen om iemand ook figuurlijk in het zonnetje te zetten: Marieke de Lange is vanwege haar jarenlange inzet voor Argo tot Lid van Verdienste benoemd!

Marieke heeft in de jaren negentig bij Argo geroeid en is nog steeds actief als roeier bij de burgervereniging VADA. “In haar roeicarrière bij Argo heeft ze 17 blikken weten te trekken, een mooie prestatie”, vertelt haar tweezondermaatje Marjolein Snippe. Na een roeicarrière bij Argo heeft Marieke zich verdienstelijk gemaakt door plaats te nemen in het bestuur van Oud Argo, waar ze sinds 2011 de oud ledenvereniging ondersteunt. De band tussen Argo en haar Oud Ledenvereeniging heeft Marieke altijd sterk willen houden. Hierdoor bleef ze actief bij Argo, door lid te worden van de Argo Magazine Commissie. Jarenlang heeft zij stukken geschreven voor de Argonautika. Deze winter heeft Marieke haar laatste periodiek afgeleverd: ‘stille krachten’ was het onderwerp. Passend, bij Marieke. Als stille kracht heeft ze ontzettend veel initiatieven bij Argo én Oud Argo ondersteund, terwijl ze ook nog roeit, werkt en actief is in de Wageningse politiek.

Ook de band tussen Argo en VADA, beiden gesitueerd op de Grebbedijk, houdt Marieke sterk. ploeggenoot Marleen Henkens was aanwezig en benadrukte de wedstrijdgeest van Marieke, niet bij Argo, maar bij VADA. “Dankzij Marieke en haar banden bij Argo, is de verstandhouding tussen beide verenigingen goed. Vaak delen we botentransport en als we iets nodig hebben, kunnen we altijd bij Argo aankloppen”.

Marieke is een spil in vele projecten. Twee recente projecten waar Marieke aan bijdraagt zijn het profcoachproject en de werkgroep Veilig recreatiewater. Bij het laatste vormt zij, als ecoloog, de schakel tussen de verschillende natuur- en recreatiepartijen: een belangrijke functie!

Al met al kent Argo Marieke als een veelzijdig en warm persoon, die allerlei projecten fantastisch weet te combineren en professioneel uitvoert.

Voor al haar inspanningen wil de W.S.R. Argo Marieke hartelijk bedanken! Vanaf vandaag is Marieke Lid van Verdienste en zal haar naam op de Lid van Verdienstelijsten prijken.

Door Henk Jan Kastein, roeier bij de ”OL” en secretaris van de StBRW.
Onlangs wees ik het Argo bestuur er op dat het Argo verhaal uit de oudheid op verschillende manieren in verschillende media aan bod kwam. Secretaris Marlies Koerts noemde dit leuke feiten. Zij stuurde mijn berichten intern door naar de Mediacommissie. Dat resulteerde in een verzoek om deze feiten voor u op een rij te zetten. Bij deze.
De avonturen van Jason
Tijdens menig botendoop -en gelukkig zijn die er nog al eens, de laatste tijd- zien en horen we de voorzitter van Argo worstelen met de klassieke vertaling van de Argo-saga. Tegenwoordig is er een meer toegankelijke tekst beschikbaar. In het laatste boek van Stephen Fry, “Helden”, worden ook de avonturen van Jason beschreven.
In het voorwoord schrijft Stephen Fry dat het boek “Helden” een soort vervolg is op zijn boek “Mythen”. Dat is zijn hervertelling van het verhaal van de oorsprong van alles. In “Helden” vertelt Stephen Fry de verhalen van de stervelingen uit de mythologie. Hij beschrijft de belevenissen van onder meer Perseus, Herakles, Oedipus en Jason.
Een hervertelling is het zeker, want Stephen Fry schrijft het niet op als droge kost. Hij hanteert een gemoedelijke verhaaltrant, die wat doet denken aan de vertelstijl uit de kookboeken van Jamie Oliver. Stephen Fry voegt in voetnoten allerlei achtergrondinformatie toe. Hij legt ook uit dat de avonturen van Jason zijn overgeleverd via verschillende geschriften. Per schrijver kan het verschillen wie de Argonauten waren, welke avonturen ze beleefden of welke plaatsen ze aandeden.
Achterin het boek “Helden” is een “Wie is wie” opgenomen, waarin de oerwezens en de stervelingen in alfabetische volgorde worden genoemd en besproken. Heel handig tijdens een wandeling door de botenloods, wanneer je wilt achterhalen naar wie een schip is vernoemd.
Jason kreeg als taak het gulden vlies op te halen. Voor zijn reis had hij een stevig en goed uitgerust schip nodig. Dit liet hij bouwen door Argos, en het unieke schip werd bekend onder de naam Argo, ter ere van zijn maker. Het schip kreeg net als een gewone galei een roeidek.
Er waren echter een paar noviteiten. Nog nooit was een zeewaardig schip uitgerust met meer dan één mast. De roeibanken werden voorzien van leren kussens. Niet voor het comfort, maar om de roeiers in staat te stellen naar voren en naar achteren te schuiven, zodat ze niet alleen de kracht van hun rug, maar ook de kracht van hun benen konden benutten voor hun slag. Deze innovatie, die was bedacht door stuurman Tifys, zou van vitaal belang blijken voor de expeditie.
Eén van de moeilijkheden die ze onderweg moesten overwinnen, was dat ze tussen de Botsende Rotsen door moesten varen. Wanneer iemand passeert, schuiven de rotsen met verbluffende snelheid naar elkaar en klappen tegen elkaar aan. Alleen wie sneller vaart dan een duif vliegt, komt er door zonder verpletterd te worden. De duif, die de Argonauten als test tussen de rotsen door lieten vliegen, verloor haar staartveren.
De Argonauten moesten dus roeien alsof hun leven er van af hing. Eén van de Argonauten was de zanger, poëet en componist Orpheus. Orpheus trommelde op een houten kist om de roeiers aan te sporen en het tempo aan te geven. Orpheus was zo bang dat ze het niet zouden halen, dat hij het tempo steeds sneller opvoerde, en riep: ”Trek dan, schobbejakken”. Opeens waren ze er doorheen.
De rotsen zouden elkaar nooit meer raken. Sindsdien ligt de Bosporus open voor de scheepvaart.
Meleagros wees er op, dat ook de Argo haar staartveren miste. De rotsen hadden het laatste stukje van de roersteven meegenomen.
De roeiers hadden nog een appeltje met Orpheus te schillen. “Trek dan, schobbejakken?” Ze pakten Orpheus bij zijn armen en benen en jonasten hem het water in. Zo ontstond de tot vandaag bestaande traditie, dat de winnende ploeg zijn stuurman in het water gooit.
Het gulden vlies
Aanvullend doe ik melding van een artikel in de Volkskrant van 19 februari 2019. Het Streekmuseum in Tiel beschikte als “topstuk” over een miniatuur gulden vlies, die in 1559 door Philips II zou zijn geschonken aan de Tielse edelman Claes Vijgh.
Het vlies begon te corroderen en bleek dus niet van echt goud te zijn, maar een “fopstuk”. Als je goed keek was dat eigenlijk altijd al zichtbaar.
In het museum zijn ook enkele zalen gewijd aan Flipje van het Tielse fruit. Een commentator schreef: “De directeur bestiert een jammuseum, maar weet niets van antiquiteiten”.