Na een paar maanden lang overleggen, reserveren en regelen (met de benodigde hulp van google vertalen) was het eindelijk zo ver: het eerste (verre) buitenlandse trainingskamp van Argo. Met 23 roeiers, 3 verenigingscoaches, 2 profcoaches, Taco, Jos en 3 bestuursleden gingen we richting het Zuiden. Hostel met ontbijt bij Cami de Serga, lunch bij El Méson en diner bij Royal II, roeiers (en coaches) hoefden zich alleen maar zorgen te maken over het roeien zelf bij Club Capri. Het roeiwater was een stuwmeer gemaakt tussen de rivieren Ebro en Segre, ookwel de Ebro-vallei genoemd. Mequinenza zelf is een uitgestorven dorpje waar je nog net een klein supermarktje hebt, maar je om 23 uur uit de kroeg geschopt wordt omdat deze dan sluit. Het perfecte recept om roeiers gefocust te houden op het roeien.
Op vrijdagmiddag kwamen we met de eerste auto aan en werden werondgeleid en geïnformeerd. Tot onze verbazing was er bijzonder weinig water rond de vlotten bij de roeiclub. De contactpersoon vertelde dat dat heel gek was, dat dat echt maar één keer per jaar gebeurde en morgen echt wel goed zou komen.
De volgende ochtend begonnen de eerste trainingen, en jawel er was water. Of toch niet? Na de lunch begon het water steeds verder weg te trekken en konden grote nummers alleen nog via coachboten vlotten. Kleine stress werd grote stress en de hersenspinsels over hoe we het in nood de volgende dag aan gingen pakken waren volop in de gang. Gelukkig bleef het bij die ene dag en hebben we de rest van de tijd voldoende water gehad om te roeien.
De eerste paar dagen was het water een spiegel en was het voor de roeiers perfect om mooie halen te maken. Voor de coaches echter iets minder, want waar het water een spiegeltje was, was het weer koud en mistig. Dit zorgde natuurlijk wel voor mooie beelden, maar het concept ‘in Spanje schijnt altijd de zon’ ging niet op.
Na 4 dagen roepen ‘als we terugkomen van de lunch schijnt de zon, nu écht waar!’ werden mijn voorspellingen eindelijk waarheid. Hoewel hierbij ook wat wind kwam kijken werden de laagjes uitgetrokken en konden de roeiers eindelijk weer kort-kort.
Op vrijdag gingen we dankzij Jos met de Argo delegatierichting Lleida, een stad in de buurt, om te bowlen en een keer iets ander te eten dan zoute sla en vlees. Bowlen? Jazeker, want na 7 dagen alleen maar slapen, eten, roeien, slapen, eten, roeien etc. etc. was het even tijd om eruit te gaan. De mooiste halen werden gemaakt, bowl-halen dan, waarna we naar een Indiaas restaurant gingen om te dineren. De borden rijst bleven maar komen tot de verbazing van de bediening: “Más? Si, mucho más”. Verhalen over (slechte) gewoontes en liefdeslevens werden gedeeld en men kon tevreden en voldaan naar bed toe voor de laatste dag trainen.
Op zaterdag werden de laatste halen gemaakt en de boten opgeladen. Eerst nog even snel wat hebbedingetjes van de lokale roeiclub als aandenken kopen natuurlijk. Tot mijn verbazing verdween het water rond de vlotten weer en zag je de zandbanken weer verschijnen. Werd het water weer weggehaald precies toen wij klaar waren met trainen? Het zet je aan het denken.
De tassen werden ingepakt en de bedden afgehaald, het avontuur in Spanje zit erop. Terug naar ons eigen bed, eigen eten en terug naar Argo. Het einde is daar, of toch nog even niet? Maandagavond laat kwamen we toch nog even samen om de botenwagen die arriveerde af te laden. Iedereen was druk in de weer om elkaar te helpen, hebben we daar een record in bowa afladen gezet? Zien dat iedereen samenwerkte gaf me toch een beetje dat Spaanse warme gevoel terug.
Met trots kijk ik terug op dit mooie trainingskamp en koester ik de positieve verwachting dat de volgende jaren wedstrijdroeiers op Argo zo weer een beetje dichter bij elkaar groeien, trots zijn op zichzelf en natuurlijk overwinningen binnenhalen.
Con Saludos Verdes,
Uw Wedcom
